Dag 5. Walvisomroeper

Het klinkt natuurlijk erg blasé dat we ons gisteren afvroegen of een walvisvaart wel iets zou toevoegen aan ons reisprogramma. Gelukkig hebben we het wel gedaan en hebben we er veel mooie indrukken aan over gehouden.

Het toeristenkantoor had ons gisteren http://www.southernrightcharters.co.za/ aangeraden, met de boottocht van 12 uur. Tsja, we voelen ons nog steeds niet helemaal uitgerust en zo hadden we ook nog de gelegenheid om de noodzakelijke boodschappen te scoren. De boot zelf ziet er op de plaatjes klein uit, maar is in werkelijkheid behoorlijk groot: hij biedt plek voor zo’n 70 man. Gelukkig waren we maar met 30, dus hadden we plek genoeg.

Begeleid door wederom een stralende zon, op een behoorlijk deinende boot (er moeten een aantal passagiers zijn die alles hebben gemist omdat ze ziek waren), zetten we koers naar zee. En dan begint het turen. Turen naar wolkjes (uitgespoten door de 2 neusgaten, volgens Carlijn in de vorm van een hartje), vinnen (van borst of staart). Of, zoals in ons geval, gewoon een complete walvis die uit het water springt. En ja, dan zie je vanzelf de vinnen, wolkjes uit neusgaten en opspattend water. Doordat de kapitein van de boot al langer walvissen ziet, kon hij elke keer voorspellen waar deze boven zou komen. Dat hij dat goed kon voorspellen is te zien aan de foto’s die we ervan konden maken.

De walvissen van veraf kijken was nog niet bijzonder genoeg: blijkbaar waren ze ook nieuwsgierig. Terwijl onze boot stil moest liggen, besloten de 2 walvissen óns van dichterbij te komen bekijken. Van erg dichtbij zelfs: ze lagen naast de boot, voor de boot, links en dan weer rechts van de boot. Pas als je ‘m in het totaal van dichtbij bekijkt, heb je door hoe groot zo’n walvis is. 14 meter (en het gewicht van 10 olifanten) is best groot.

Nadat we zo meer dan een uur rondom de walvissen hadden gedobberd werd het tijd voor de terugvaart. Die ging vervolgens nogal in de benen en buik zitten (lees: er werden wat neusjes behoorlijk wit), en dat maakte dat we in de haven hebben geluncht. Even bijkomen. Lunchen hielp nog niet genoeg, waardoor we de rest van de dag het Kliff Path hebben gelopen: een pad, langs de rand van de kliffen, vanaf waar je continue de oceaan kon controleren op aanwezigheid van walvissen.

De wandeling voert van de nieuwe haven naar het centrum van Hermanus. En in dat centrum is het veel makkelijker om walvissen te bekijken dan als je op het pad loopt: ze hebben er iemand voor ingehuurd! Deze zgn. Whale crier (walvis omroeper) loopt over straat en als hij een walvis ziet, blaast hij op zijn vuvuzela zodat iedereen zich naar de kustlijn spoedt om de walvis te zien. Zoals ook wij dat gedaan hebben, waardoor we nog een walvis aan ons “gevonden dieren” lijstje kunnen toevoegen.
En die zeebenen? Die hebben we nu nog steeds (de bank maakt ook een golvende beweging;-), maar dat hebben we er graag voor over!

PS. Het is geen zomer in Afrika. Dat wisten we op voorhand. We hadden ons alleen niet gerealiseerd dat het nodig was de elektrische deken (!) aan te zetten om het hier warm te krijgen…