Dag 6. Ijslandse (Mývatn) Disney

In de reisbeschrijving van buroScanbrit (en die van Viator.is) staat dat Mývatn een mooie locatie is om 2 dagen door te brengen. Dat lijkt leuk, alleen vergeten ze dan voor het gemak dat Mývatn vanuit Akureyri zo’n 96 kilometer is. En dat is best veel, met een volle achterbank, om 2 dagen achter elkaar te rijden.

Vandaar dat we vandaag besloten om Mývatn in 1 dag te doen. En wat blijkt: dat kan heel goed. Mývatn is een meer in het noorden van IJsland, met daarom heen een groot aantal actieve vulkaan kraters. En dat merk je. Als een soort Disneyland zijn we van het ene natuurwonder naar het andere gereden, terwijl we ons verbaasden over kraters, lava, zwavel (jazeker – rotte eieren lucht) en gewoon, een mooi uitzicht.
We begonnen de route bij Krafla – met een wandeling rond de Leinhrúnjukur. Dat is een jonge vulkaan, die pas in 1985 is opgehouden met lava uitstromen. En dat zie je: je ziet oude lava (met sneeuw), gewone lava (grijs met soms een beetje mos) en jonge lava. Die vaak nog warm is, waardoor de sneeuw er meteen op smelt. En je ruikt zwavel, dat op de berg omhoog komt.
De zwavel lucht was nog erger bij onze volgende stop, Hverir. Dit ziet er haast nep uit; een grote oranje vlakte, met touwen afgezet, waar her en der grijze modder bobbelt omdat het kookt. Het ruikt er niet echt fris, maar het is best maf om een manshoge stapel stenen te zien, waaruit stoom komt met een herrie die vergelijkbaar is met een stoomreiniger.
En verder ging de reis. Na een korte stop bij Grjótagjá (een bad in een rots. Best mooi. En daar is dan alles meegezegd), was het tijd voor Drimmuborgir. Dit is raar gevormde lava, en een van de meest gefotografeerde onderdelen van IJsland. Voor ons was de simpele route vanzelfsprekend niet simpel genoeg, dus kozen we op de terug weg voor “the difficult route”. Wat betekende dat we niet meer over een grindpad liepen, maar onze weg konden zoeken over stenen en door een doorgang heen. Veel spectaculairder dan het saaie reguliere pad.
Nog was de dag niet voorbij. Door steeds een bezienswaardigheid te bezoeken, daar een wandeling te maken en dan weer verder te rijden, begonnen we het steeds meer attracties te noemen. Vandaar de vergelijking met Disneyland. Voeg daarbij dat er bij veel van de plekken ook eten (al was het maar in de vorm van een hotdog kraam) verkrijgbaar was, en de vergelijking is compleet. Hoewel de volgende bezienswaardigheid dan waarschijnlijk een geheime attractie is: bij Karlsströndga stond eens geen bus, en kregen we de kans om een wandeling te maken naar schiereilandjes (vanzelfsprekend van lava gemaakt) die ín het meer staan. Onnodig te zeggen dat dit ook weer een spectaculair gezicht was, maar veel rustiger en daarmee van een compleet andere orde dan de voorgaande.
Er stond nog een onderdeel van Mývatn op ons lijstje dat we nog niet gezien hadden, de Skútustaðagígar pseudo kraters. Pseudo omdat ze niet ontstaan zijn door het uitstromen van lava, maar juist door de gevolgen van de lava. Of het kwam omdat we inmiddels moe waren of genoeg hadden gezien – dit was duidelijk de minste attractie van het meer.
Niet onze laatste attractie van de dag overigens. Dat was het eten wat Bart bestelde in een superleuk restaurant in Akureyri: Bij Sirgkid serveerden ze vandaag walvis. Voor mij een fjord of 2 te ver, volgens hem goed te eten en vergelijkbaar met hertenbiefstuk. Dat scheelt, die vind ik ook te lief om op te eten…

(en, voor diegene die zo razend nieuwsgierig zijn naar het weer hier: dat is alles. We begonnen vandaag met dikke jassen, truien en een H&M regen/sneeuw/wind broek voor de kinderen en ik eindigde met mijn pijpen afgeritst en korte mouwen. De conclusie op Jasper's WWW is derhalve terecht: het is hier in IJSland beter weer dan in Nederland én in Zuid-Afrika)