Dag 12.Vernieuwen van de reisgids

Vandaag was het tijd voor het vervolg van de reis naar het volgende huisje. Eentje waarbij een aantal must-see’s in het routeboekje en de “literatuur”waren opgenomen. Die hebben we door regen en wind gemist, maar daar kregen we wel veel moois voor terug.

Het grootste gedeelte van de rit van vandaag laat zich makkelijk samenvatten: water en wind. Zo zagen we in Vik, wat een geweld water kan veroorzaken. Hier is nl op 9 juli jongstleden de brug over de Mulakvisl rivier weggeslagen door een vloedgolf, afkomstig van de gletcher. Inmiddels hebben ze er een noodbrug gemaakt, en het was spectaculair om de weggeslagen weg er nog naast te zien liggen.
De climax van water en wind was er 30 km verderop, in Vik zelf (dus niet raar dat ze het de stad met de meeste regen van IJsland noemen). Helaas in die harde wind en regen van “links naar rechts” wilde ik toch graag de auto tanken. Dat betekende dat de pinpas heel goed moest worden vastgehouden en de N1 kortingspas bijna wegvloog. Bart & de kinderen schuilden onder tussen ín de N1 en dat beviel zo goed dat we er besloten te eten. Mooi meegenomen: daarmee maken we deel uit van de echte IJslandse cultuur, de N1 en haar eetgelegenheden nemen daarin een centrale plek in: je kunt er je boodschappen doen, backpackers stappen er over van bus en er zitten vooral ook veel echte Ijslanders. En er staat een rekje met folders, bij wijze van VVV. Daarbij zat ook een folder van een museumpje dat meer zou kunnen over vulkaanuitbarstingen. Aangezien de kinderen een groot deel van de vakantie daar al vragen over hebben, leek het ons een prima stop op de weg verder.
Volgens het boekje waren er in Vik eerst nog drie prachtige basaltzuilen op het strand te zien. Enig nadeel: de regen ging nog steeds van links naar rechts en de wolk hing in Vik, dus al waren we op het strand, dan zagen we nog niets. Reden genoeg derhalve om Vik snel achter ons te laten. En ook de gletsjer, die volgens de reisgids in Vik mooi en imposant zou moeten zijn had zich verstopt achter een regenwolk. Reden genoeg om deze bezienswaardigheid te laten voor wat het was: ongetwijfeld mooi, en altijd nog terug te zien op foto’s.

Na nog wat rijden zagen we de boerderij die ook op de folder van het vulkaan museum stond, gevolgd door het museum zelf. Het was echter een informatiecentrum over de Eyjafjallajökull: inderdaad, de vulkaan die zo’n 14 maanden geleden het nieuws beheerste en de heren Maas in Liverpool hield. Het informatiecentrum werd gerund door de bewoonster van de boerderij aan de overkant en wat bleek: die boerderij staat aan de voet van de gletsjer waar de vulkaan is uitgebarsten.
Ze lieten er een film zien, die indrukwekkend weergaf hoe de aanloop naar het uitbarsten van de vulkaan (met een lava uitbarsting eerst op een andere plek), het uitbarsten van de Eyjafjallajökull zelf (zo’n 500 ton as per seconde de lucht in) en de aswolk die een paar dagen later de kant van de boerderij op dreef hun impact hebben gehad op hun leven. Zo zie je hoe het daglicht opeens verandert in een donkere nacht, als je zo’n aswolk over je heen krijgt, en hoe de boeren hun vee in de stal moesten drijven en met goed dichtgemaakte ramen achter lieten – op hoop van zegen. Het klinkt misschien (en zag er uit) als een goed gemaakte BBC documentaire, maar door de locatie, het feit dat we de boerderij zelf, de as-zwarte gletcher, de as die we zelf in een zakje hebben gedaan en de hoofdrolspeelster zelf ontmoetten had hij behoorlijk wat impact.
Zo zie je maar: een reisgids die anderhalf jaar geleden voor het laatst herzien is, kan zo maar al oud zijn met haar gegevens – want de Eyjafjallajökull stond in onze boeken nog beschreven als een actieve vulkaan, met een mooi berggebied..