Dag 10. Nu weet ik hoe een slee hond zich voelt

Bij onze familievakanties hoort altijd een flinke dagwandeling. En als je misschien, op basis van het verslag van gisteren, dacht dat we die al gehad hadden, da’s niet zo. De dame van het VVV had ons een hike, eventueel gecombineerd met het bezoek aan een puffinkijktoren, aangeraden en wie waren wij om dat advies in de wind te slaan.

Vandaar dat we al om 9 uur in de auto zaten, op de 94, onderweg naar Borgarfjördur. Het eerste plan (eerst de vogels kijken) ging al snel overboord, zodat we onze auto parkeerden boven aan de pas, om de Stòrur te beklimmen. Volgens de Dominicus gids is er een makkelijke (lager gelegen) en moeilijkere (hoger gelegen), en volgens het Ijslandse verkeersbureau is het het meest slim om te beginnen met de moeilijke, en dan bij de Stòrur de makkelijke route terug lopen. Planning: zo’n 15 km in het totaal. Tenzij je bij de start een valse start maakt, verkeerd loopt en dan nog een hele steile berg op moet.
In dat geval begin je aan de start van zo’n wandeling op dezelfde wijze als een sleehond: met veel gedoe, gemopper en zonder heel veel zin. Gelukkig was er geen fysiek geweld (zoals bij de sleehonden) nodig, maar na wat geschreeuw werd het dan eindelijk tijd voor de echte wandeling. Na het extreem steile begin, leidde die ons over een bergpas. Waar het in juni nog gesneeuwd had en dat was te merken: we hebben regelmatig een sneeuwveld overgestoken. Dat was best stoer, totdat je merkt dat de sneeuw van bovenaf in je schoenen loopt. Dan blijft het stoer, en wordt het een beetje koud.

Uiteindelijk eindigde de route met het zicht op het “gat tussen de bergen” (want dat is wat Storurd betekent), en konden we kiezen of we een supersteile klim van 100 meter naar beneden wilden doen of meteen omdraaien. De klim naar beneden beloofde weliswaar veel moois, met een groen-blauw meer en grote keien die daar lagen omdat ze “uit het gat tussen de bergen” gevallen waren. Het nadeel van naar beneden gaan was dat we of weer omhoog moesten (en het was nog steeds erg steil) of de gemakkelijkere route terug. Met als nadeel, dat we dan alsnog over de weg naar de andere parkeerplaats moesten lopen. En da’s best saai, zo’n grindpad. Gelukkig kwam de oplossing in de vorm van een aardige Ijslander: nadat we even hadden zitten kletsen bood hij aan onze auto op de andere parkeerplaats te zetten. Hoe onwaarschijnlijk het ook klinkt, we hebben er niet lang over nagedacht en hem snel onze autosleutel gegeven.

En dat bleek een goede keuze, want zo konden we al glijdend door de sneeuw toch naar beneden. Na de gebruikelijke oh’s en ah’s, vervolgden we onze route over een smal paadje, waarbij ik (als een echte sleehond) het nest rook en behoorlijk sneller doorstapte dan op de heenweg. Het pad kruiste regelmatig een bergbeekje, dat we met meer of minder succes (tsja, mijn broek was toch al kapot dus na de sneeuw, kon er ook nog wel modder en water tot mijn knieën bij) overstaken. Al met al een mooie route terug naar de auto. Hoopten we. De route was behoorlijk lang (de terugweg duurde totaal zo’n 2 ½ uur) en op het laatst kreeg Bart het op zijn heupen: zou de aardige Ijslander echt aardig zijn als hij en zijn familie leek, of was het een dief – of een sukkel, die de auto op de andere parkeerplaats had neergezet. Gelukkig waren onze zorgen niet nodig, want hij stond er keurig. Met de sleutel op de afgesproken plek.

We hebben deze alpine-achtige dag op zijn Ijslands afgesloten. Met puffins (papegaaienduikers) die in het dorp Borgarfjördur te bekijken waren op een rots voor de kust. We hebben ze prachtig op de foto gezet, en zijn daarna weer over gravel roads weer naar het huisje gereden. Tijd om bij te komen en ons voor te bereiden op de reisdag van (over)morgen.