Dag 2. Van 100 naar 0 in 2 uur

Ijsland wordt het land van Ijs en vuur genoemd. Vandaag hebben we beide gezien. Met in ons hoofd een vaag plan over “een kort rondje, even rustig rondrijden”, begonnen we de dag met vuur. Eerst nog “gewoon”, een stoompluimpje uit de grond in Reykholt. Best raar, zo’n waterkoker in je grasveld. Een stukje verder ligt Deildartunguhver, de op 1 na grootste heetwater bron. Water komt hier, 180 liter per seconde, met 97 graden uit de grond. Hoe dat eruit ziet? Als of je in je waterkoker, die staat te koken kijkt. Een waterkoker waar je al ooit eieren in hebt gehad, dat dan weer wel. Want er hing een licht zwavelluchtje om de bronnen.

Na al die hitte was het tijd voor 2 watervallen, die haast naast ons huisje bleken te liggen: Hraunfossar en Barnafoss. Mooi, woest, water en een mooie picknick plek. De dag was echter nog niet voorbij, dus besloten we naar Husafell te rijden: een dorpje verderop – waarbij je dorpje niet te serieus moet nemen. Je mag het dorp noemen omdat het en een kerk en een winkeltje en een zwembad heeft. Bij dat winkeltje zagen we een poster van www.dogsledding.is.
Met een slee op de gletsjer: dat wilden we dan nog wel eens zien. Dus hup, de auto in en op naar de gletsjer, over de 550. Dat werd onze eerste kennismaking met een Ijslandse “wasbordweg”, die volgens mij veel beter cellulitisweg had kunnen heten: een wasbord heeft slechts 6 bobbels, de cellulitis is onregelmatig en heeft er veel meer. De weg was op zijn minst spectaculair - met fraaie vergezichten over lava en blik op de gletsjers, en bracht ons steeds verder het binnenland in – en daarmee dichter bij de gletsjer. Om precies te zijn, zijn we uiteindelijk 300 meter van de gletsjer uitgestapt en naar het ijs gestapt. Waar het in andere oorden vaak uitkijken is en je aan allerlei veiligheidsvoorschriften moet voldoen, stap je er hier gewoon op. Om vervolgens een goed gesprek te voeren met de dame van de hondenslee’s. Dat gaan we morgen doen!

PS: Overigens hebben we onderweg een typisch voorbeeld van Ijslands optimisme gevonden. Op de gravelweg, waar we omwille van de verkeersveiligheid niet harder durfden dan 40 stond ook een bord met de maximumsnelheid. Je mag hier 80…