Dag 15. Er zat een hobbel in de ...

De wegen in Canada vallen ons niet tegen. Ze zijn superbreed, zelfs als de canadezen ‘m zelf smal vinden, en goed geasfalteerd. Dus de waarschuwing, bij het betreden van het park gisteren, dat de wegen uiteindelijk slecht worden, namen we eerlijk gezegd niet erg serieus.

En de weg naar de eerste paar watervallen, was ook nog steeds prima in orde. De watervallen zelf ook overigens, al bezochten we ze als een stel japanse toeristen. (denk: auto stoppen, uitstappen op je teva’s, 5 minuten lopen naar de waterval, genieten van het uitzicht, teruglopen en weer in de auto). Zo hebben we Helmcken Falls gezien (smal en 150 meter hoog), en ook Dawson Falls (volgens de locals de mini Niagara watervallen: breed en niet zo heel hoog, wel behoorlijk imposant). Dat was iets te passief naar onze zin; onze volgende stop werd Bailey’s Chute. De weg daarheen was op ons kaartje gestippeld: waarschijnlijk stond elke stip voor een hobbel of bobbel in de weg, aangezien het een aangestampte, in plaats van geasfalteerde, weg bleek te zijn. Het gehobbel mondde uit in een parkeerplaats, met een klein paadje naar het water.

Hier bleken wij echter niet de hobbelaars te zijn, maar de zalmen. Een dezer dagen zal ik het filmpje op Youtube zetten want het was alsof we in een discovery channel documentaire zaten: het water stroomde met een flinke vaart van rechts naar links, met halverwege het beeld een verval van zo’n 3 meter. De zalmen (in een formaat zoals ze alleen op heel uitgebreide buffetten liggen, zo’n 1 meter) wilden echter van links naar rechts, en hun manier om dat te bereiken was uit het water springen, om anderhalve meter verder in het water terecht te komen. Met als trieste resultaat dat ze vervolgens achterwaarts met het voortsnellende water werden meegenomen. Resultaat voor de zalm: 0, ons bood het een pracht gezicht op deze behoorlijk sterke beesten.

Het is de natuur van de zalmen om tegen de stroom in te gaan. Aan het einde van de dag hebben we ze laten zien hoe het ook kan: met Riverside adventures zijn we in Clearwater gaan ‘white water raften’: op een rubberbootje, met de stroom mee door allerlei versnellingen. Natuurlijk was Carlijn in het begin angstig, maar met de hulp van de boothond Louie en het feit dat wij het wel leuk vinden, gilde zij uiteindelijk ook yieha! bij de laatste stroomversnellingen. Ok, ze had een kleine terugslag toen Bart zijn veertigste verjaardag vierde door van een 9 meter hoge rots in het water te springen – al kon dat zijn omdat ook ik op dat moment niet relaxed in de boot zat. Alles liep natuurlijk goed af en uiteindelijk hebben we ons allemaal tevreden en nat uit onze wetsuit geworsteld.

Ons avondeten? Dat was erg verrassend. Geen diner in een luxe restaurant of een vette sandwich, maar een picknick op het dutch lake. Met als delicatesse: hagelslag. In Clearwater in de supermarkt gekocht, in een nederlandstalige verpakking met een canadees voedseletiket erop. Alsof er 1 lokale immigrant is (de eigenaar van dutch lake misschien?) die zijn eigen voorraad ter beschikking aan de dorpsgemeenschap heeft gesteld. Wij waren er in elk geval erg blij mee: het zorgde voor het ultieme einde aan deze superdag.