Dag 20. Hikersschoenen

In 1988 ben ik met (a.s.) schoonouders en manlief op vakantie geweest naar Oostenrijk. Die vakantie bood mijn eerste kennismaking met wandelen in de bergen. En wat kon ik af en toe afgunstig kijken naar de ervaren hikers die er duidelijk beter voor waren uitgerust dan ik. Of kleine meisjes die lachend de berg opklommen.

Het is nu 21 jaar later en de situatie is omgedraaid. Behalve stoere schoenen (en niet die roze nylon bergschoenen van toen), is inmiddels ook een afritsbroek aan het assortiment toegevoerd. En het voordeel van zo'n broek: Daarvan kun je de pijpen afritsen. Als je, zoals wij vandaag, bezig bent met een lange klim na een teahouse en viewpoint (plain of six glaciers), is het erg onhandig om die pijpen vervolgens van je benen af te halen. Dat betekende dat de pijpen dan afgeritst worden, en opgerold op je schoenen blijven hangen. Dat is pas Hikey, zoals Jasper zegt. En het zag er zeker een stuk stoerder uit dan al die japanners die het eerste stuk langs het meer liepen op hun flipflops of gymschoenen.

Tijdens die steile klim had ik overigens gezelschap van ook zo'n leuk blond meisje. Carlijn heeft de hele 11 km (heen en terug) en 400 meter hoogte verschil gekletst. Net zoals dat meisje vroeger in Oostenrijk. Het grote voordeel: mopperen op de berg is er niet bij, want er was geen gelegenheid om nare gedachtes te ontwikkelen. Alleen om van haar gezelschap en de omgeving en het uitzicht (Lake Louise, de 6 gletsjers en het bos) te genieten.

Maar kleding en leuk gezelschap konden eigenlijk niet op tegen dat uitzicht. Bij het tea house heb je inderdaad erg goed zicht op de gletsjers. Bart en Jasper zijn nog doorgelopen naar het viewpoint en dat is helemaal formidabel, alsof je aan het einde van de wereld staat. Wij vonden het teahouse al fantastisch en de klim meer dan waard. Zeker toen we na afloop, met een ijsje in de hand en het Lake Louise aan onze voeten, het wandelpad ver boven ons zagen en de triomf van het volbrengen van de route mochten proeven.