Dag 5. Te veel

Door het absurd late tijdstip waarop we in het hotel aankwamen, was iedereen zo uitgeput dat we meteen van onze jetlag afwaren. Onbijten is in de hotels in Amerika meestal niet inbegrepen, vandaar dat we de kinderen verblijden met een bezoek aan de Mac. Om te constateren dat er zoiets als een ontbijt happy meal bestaat.

Volgens de beschrijving van SNP was het slim om in de ochtend de (mormonen) kerken van Salt Lake City te bezoeken, om in de middag te gaan rijden naar de volgende bestemming.
Volgzaam als wij (soms) zijn, hebben we daar dan ook voor gekozen. Om ons te verbazen over de schone stoepen, de vreselijk brede banen en de medewerkers die een aangelegde sloot schoonscrobten. Natuurlijk zijn we ook in een aantal van de gebouwen van de Mormoonse kerk geweest en hebben ons verwonderd over het feit dat amerikanen wel degelijk oude gebouwen kunnen bewaren en blijven gebruiken.

Na een eerte stop bij de supermarkt (tip: een koelbox heet geen coolbox in het engels, maar een cooler. De winkelbediende had pas door waar ik het over had toen ik 'm vroeg waarin híj de spullen in zijn auto koelhield:-) zijn we gaan rijden. En wat voor een route! Het eerste stuk was zoals je je een snelweg in Amerika voorstelt met brede banen en veel vrachtverkeer. Daarna kozen we voor highway 92, door Americn fork Canyon. Voor de beeldvorming: denk aan Noorwegen, met een stromend watertje en bossen tegen steile heuvels. We hebben dan ook op zijn Noors geluncht, bij dat watertje.

Vervolgens ging de tocht verder. En weer kozen we niet voor de rechtstreekse route, maar voor een "scenic route", highway 150 door Uinta Mountains. Ook hier weer bergen en plateau's, maar hier hebben Jasper & Bart al weer in de sneeuw gestaan! De weg vervolgde zich als een lang lint saai asfalt, door weilanden met af en toe een koe en een overstekend schaap.
Na nog een stuk snelweg (hee, die Rogue kan ook gewoon 80 miles per uur), was het tijd voor het laatste stuk: de route naar Flaming Gorge Park. Dit stuk heeft ons wederom zo'n 50 foto's opgeleverd, met als klapstuk een overzicht van de kloof waarin je én de prachtige rode stenen én het helblauwe water ziet. Hoewel het al zeven uur was vor dat we bij dit punt waren, was het toch zo prachtig en indrukwekkend dat we erbij zijn blijven stilstaan.

Maar met al die miles in de benen waren we blij om rond 8 uur aan te komen bij het Flaming Gorge Resort. Nou ja, laat de term resort je niet afleiden. Je kunt er goed & simpel amerikaans eten, en voor de rest is het net of we in een motel van 20 jaar geleden overnachten met een bed gemaakt uit houten stsokken, een quilt sprei om ons te warmen en een telefoon met druktoetsen waarbij je nog een hamer nodig hebt. Maar wel met draadloos internet gelukkig, waardoor ik nu voor onze kamer, met uitzicht omp een avondrode hemel zit na te genieten van de lange reis.